Czas Wielkiego Postu to czas refleksji, nawrócenia oraz duchowego przygotowania do Wielkanocy. Nasza wspólnota, w ramach tych założeń, przeżywała rekolekcje w ciszy. Odbywały się one w dniach 22-26 marca 2022 roku i tradycyjnie rozpoczęły się śpiewem Hymnu do Ducha Świętego. Rekolekcje o wymownym tytule „Posyłam was jak owce między wilki (Łk 10,3)” poprowadził ks. Adam Adamski COr – wykładowca na naszym uniwersytecie oraz prefekt domu księży filipinów.
Już na początku ksiądz rekolekcjonista mocno odniósł się do tematu rekolekcji, a ten był związany z wyjściem ze swoich własnych schematów, by głosić światu Ewangelię. Nie jest to łatwe zadanie, bowiem jak zaznaczył ks. Adam, bardzo łatwo jest nabyć kompleksu owcy. Owieczka nie może przezwyciężyć lęku przed wilkami. Dlatego na początku warto sobie uświadomić skąd bije źródło siły każdego chrześcijanina i na co tak naprawdę musimy być przygotowani, jeśli chcemy pełnić posługę kapłańską. Nasza moc wypływa z Eucharystii. Natomiast gotowi musimy być na wszystko. Trzeba wiedzieć, że do wilków idziemy razem z Panem Jezusem. Czasami te wilki nie znajdują się daleko, ale są pośród nas. W tym wszystkim nie można mieć własnej wizji na Kościół, na Mesjasza, bo to jest to co zgubiło Judasza: pretensje w stosunku do Boskiego Mistrza oraz wszędobylskie krytykanctwo. Trzeba wyjść do świata i przyjąć każdą możliwość wyśmiania, a nawet skompromitowania się w oczach wilków.
Za pomocą historii walki Jakuba z Aniołem Pańskim z Księgi Rodzaju, rekolekcjonista zobrazował modlitewne zmaganie o doświadczenie Pana sam na sam, bez żadnych zewnętrznych dodatków. Nie należy zasłaniać się gardą przed Bogiem, ale dać się Mu uderzyć. Czasami nawet otrzymujemy w ten sposób, tak jak Jakub, jakieś zranienie. Ta rana jest dana, by przemówić do serca. Ale cierpienie nas nie ogranicza, Bóg nas nie determinuje. To my podejmujemy decyzję, czy mimo bólu chcemy iść za Panem. Często tak jak Izraelici podczas wędrówki przez pustynię, przyzwyczajamy się do aktualnego stanu rzeczy i nie zauważamy, kiedy Boży obłok wymaga od nas zrobienia kolejnych kroków w stronę naszej Ziemi Obiecanej. Dlatego Bóg burzy ludzkie i kościelne konstrukty. To pokazuje misyjność Kościoła, że każda wspólnota chrześcijańska jest wezwana by iść na peryferie i głosić Chrystusa. Niestety, ks. Adamski zauważa, że wielu chrześcijan w mówieniu o Ewangelii zatrzymało się na Wielkim Piątku i narzuca ją innym jakoby pozbawionej radości Wielkiej Nocy – jak uczniowie z Emaus, którzy zakompleksieni jak owce uciekali z Jerozolimy.
Wdzięczni za nauki rekolekcyjne polecamy ks. Adama modlitwie.
