J 20,19-31
Było to wieczorem owego pierwszego dnia tygodnia. Tam gdzie przebywali uczniowie, drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami, przyszedł Jezus, stanął pośrodku i rzekł do nich: Pokój wam! A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie ujrzawszy Pana. A Jezus znowu rzekł do nich: Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam. Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane. Ale Tomasz, jeden z Dwunastu, zwany Didymos, nie był razem z nimi, kiedy przyszedł Jezus. Inni więc uczniowie mówili do niego: Widzieliśmy Pana! Ale on rzekł do nich: Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę śladu gwoździ i nie włożę palca mego w miejsce gwoździ, i nie włożę ręki mojej do boku Jego, nie uwierzę. A po ośmiu dniach, kiedy uczniowie Jego byli znowu wewnątrz /domu/ i Tomasz z nimi, Jezus przyszedł mimo drzwi zamkniętych, stanął pośrodku i rzekł: Pokój wam! Następnie rzekł do Tomasza: Podnieś tutaj swój palec i zobacz moje ręce. Podnieś rękę i włóż /ją/ do mego boku, i nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym. Tomasz Mu odpowiedział: Pan mój i Bóg mój! Powiedział mu Jezus: Uwierzyłeś Tomaszu, bo Mnie ujrzałeś; błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli. I wiele innych znaków, których nie zapisano w tej księdze, uczynił Jezus wobec uczniów. Te zaś zapisano, abyście wierzyli, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Bożym, i abyście wierząc mieli życie w imię Jego.
Pomoc w celu wyjaśnienia tekstu (egzegeza):
w. 19
Scena rozgrywa się w Jerozolimie. Tradycja utożsamia je z wieczernikiem, to znaczy z salą na górze, gdzie uczniowie byli zgromadzeni razem przed Pięćdziesiątnicą, tam, gdzie została ustanowiona Eucharystia.
Ewangelista podkreśla, że drzwi, gdzie przebywali uczniowie były zamknięte, by pokazać, że Jezus zmartwychwstały przezwyciężył wszelkie uwarunkowania ludzkie.
Formuła: Pokój wam stanowi zwyczajne pozdrowienie. Ale brana w relacji do obietnicy w mowach pożegnalnych nabiera specjalnego sensu teologicznego. Jezus przynosi uczniom obiecany im pokój, pokój przeznaczony dla nich i ten pokój jest już wśród nich. Jest to dar Jezusa, który mówi: pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam (14,27), ten pokój, którego świat nie zna. Jest to pokój miłości, która pokonuje nienawiść. Obyście mieli pokój we Mnie. Na świecie doznacie udręki, ale miejcie odwagę: Ja zwyciężyłem świat (16,33).
Czy wierzysz, że razem z Jezusem możesz pokonać wszystkie twoje trudne sprawy?
Czy wierzysz w to, że Jezus może przynieść do twojego życia pokój, którego świat nie zna?
w. 20
Kiedy Jezus pokazuje uczniom ręce, to pokazuje im ręce, w których spoczywa wszelka władza (którą Ojciec dał Synowi). Te ręce, którymi obmywał i wycierał uczniom nogi, są przybite dla miłości i do służby każdemu zatrwożonemu i zagubionemu. Są to te ręce, z których nikt nie wyrwie Jego owiec. Są to faktycznie ręce samego Ojca (10,29), z którym Syn stanowi jedno (10,30).
Przebity bok, z którego wypłynęła krew i woda, wskazuje na miejsce narodzenia uczniów. W tych, którzy patrzą na Tego, kogo przebodli, rozlewa się Duch łaski i pociechy (Za 12,10). Jest to źródło, które wytrysnęło w Jerozolimie na obmycie grzechu i zmazy (Za 13,1). Stąd płynie rzeka wody żywej, która użyźnia ziemię i uzdrawia zatrute wody (Ez 47,1-12).
Teraz Jezus wzywa uczniów: Jeśli ktoś pragnie, niech przyjdzie do Mnie i pije! Wierzący we Mnie, jak rzekło: Strumienie wody żywej popłyną z jego wnętrza (7,37n).
Czy wierzysz w Boga, w którego rękach spoczywa wszelka władza?
Poproś Ducha Świętego (jak małe dziecko prosi rodziców) o łaskę i pociechę, których potrzebujesz.
w. 21
Jezus daje uczniom uczestnictwo w życiu, które otrzymał od Ojca, w więzi wzajemnego poznania, która jednoczy Go z Ojcem, w miłości Ojca do Niego, w misji, którą otrzymał od Ojca.
Obecność i słowo Jezusa zmartwychwstałego u początków misji Kościoła jest wspólną ideą czterech Ewangelii. Ale Jan, łącząc ściśle misję uczniów z misją Syna Bożego, nadaje jej szczególną głębię. Przez łączność między ich misją i Wcieleniem wszystko ponownie wraca do Ojca, który posłał swojego Syna, aby świat został przez Niego zbawiony. Uczniowie mają kontynuować misję Syna, a to wymaga, aby On był obecny w czasie jej trwania, tak jak Ojciec był obecny podczas misji Syna, co będzie możliwe dzięki Duchowi Świętemu. Zatem posłannictwo uczniów ma być skoncentrowane na Jezusie. Jak Jezus miał objawiać Ojca, który Go posłał, tak uczniowie mają głosić światu Jezusa zmartwychwstałego, który ich posłał.
Poproś Ducha Świętego, aby pokazał ci zadania i misję, którą dla ciebie przygotował.
Jeśli byłeś już u bierzmowania, to jesteś umocniony tym sakramentem, pamiętaj o jego skuteczności.
w. 22-23
Łączność między Duchem i posłannictwem został już zasygnalizowana w 3,34. Wewnętrzne zjednoczenie z Duchem sprawia, że słowa posłanego wzbudzają wiarę, która daje życie wieczne. Uczniowie, odrodzeni i napełnieni tym samym Duchem, zostają uzdolnieni do przekazywania słów, które prowadzą ludzi do życia wiecznego, gdyż ich słowa są także Duchem i życiem.
Słowa o przekazaniu Ducha stanowią nierozdzielną całość z kolejnym zdaniem, w którym jest mowa o odpuszczaniu i zatrzymywaniu grzechów przez uczniów (w. 23).
Pamiętaj, że przez chrzest jesteś mieszkaniem Ducha Świętego.
Czy wierzysz w to, że twoje słowa, gesty, czyny mogą się stać słowami, gestami i czynami Boga w świecie?
w. 24-29
Kiedy uczniowie mówią mu: Widzieliśmy Pana, kategorycznie odrzuca ich świadectwo. Wymaga on dotykalnego dowodu, który może osobiście zweryfikować; chce doświadczać, widzieć, dotykać Jezusa w Jego rzeczywistości fizycznej. W przeciwny przypadku nie uwierzy. Stawia on warunki wiary; dyktuje wspólnocie drogę, którą ma iść wiara paschalna. Wiara paschalna musi mieć ścisły związek ze śmiercią krzyżową Jezusa. Ale osobiste spotkanie z Chrystusem zmartwychwstałym przemienia Tomasza, tak iż dotykanie raz Jezusowych nie jest potrzebne. Wiara paschalna ma charakter wspólnotowy i apostolski.
Czy i ty jesteś czasem jak niewierny Tomasz? Pomyśl przez chwilę, że choć niewierny to jednak dzięki Chrystusowi Tomasz został świętym!
Już nie potrzebujesz dotknięcia ran, dowodów… Proś o głęboką wiarę. Ona wystarczy.
w. 30-31
Swoje dzieło ewangelista nazywa biblos (książka). W Nowym Testamencie termin biblos jest używany wyłącznie w odniesieniu do ksiąg Starego Testamentu. Oznacza to, że stawia on swoje dzieło w rzędzie ksiąg świętych. Już w Stary11m Testamencie spotykamy ideę, że spisana księga ma służyć podtrzymywaniu i wzbudzaniu wiary. Dla Jana celem zapisu lub księgi jest wiara.
W wersecie 31 ewangelista stwierdza, że jego dzieło stanowi zamkniętą całość w formie skrystalizowanej na piśmie, żeby przekonać czytelników, że Jezus jest Chrystusem Synem Bożym i aby czytelnicy, wierząc w Niego, mieli życie wieczne.
Czy z wiarą czytać księgę Pisma Świętego? Czy czynisz to z przekonaniem, że to słowa samego Boga?
Kiedy czytasz Biblię, sam Bóg mówi do ciebie, do twojego życia. Bóg przez natchnione słowa autorów biblijnych chce interpretować twoje życie. Poddaj mu się.
Medytacja do pobrania:
Druga Niedziela Wielkanocna – Medytacja