Niedziela Zesłania Ducha Świętego
J 20, 19 – 23
19 Wieczorem owego pierwszego dnia tygodnia, tam gdzie przebywali uczniowie, gdy drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami, przyszedł Jezus, stanął pośrodku i rzekł do nich: «Pokój wam!»20 A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie ujrzawszy Pana.21 A Jezus znowu rzekł do nich: «Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam». 22 Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: «Weźmijcie Ducha Świętego!23 Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane»
w. 19
Według tradycji scena ta wskazuje na utworzenie i dalsze istnienie wspólnoty kościelnej. Pierwsza scena (J 20,19-20) zwraca uwagę na pokazanie rąk i przebitego boku przez Jezusa. Wszystko dzieje się w Jerozolimie, najprawdopodobniej w wieczerniku. Uczniowie są wystraszeni i przypominają bardziej przestraszone owce bez Pasterza niż wspólnotę Kościoła. W tym zamkniętym szczelnie pomieszczeniu, gdzie byli wszyscy pojawił się nagle Jezus, wszedł mimo drzwi zamkniętych – to nam pokazuje, że Zmartwychwstały ma moc przezwyciężyć wszystkie ludzkie przeszkody.
Formuła: Pokój wam jest zwyczajnym pozdrowieniem. Jezus przynosi uczniom obiecany pokój, pokój przeznaczony dla nich i ten pokój jest już wśród nich. Jest to dar Jezusa, który mówi: Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam (14, 27), ten pokój, którego świat nie zna. Jest to pokój miłości, która pokonuje nienawiść. Obyście mieli pokój we Mnie. Na świecie doznacie udręki, ale miejcie odwagę: Ja zwyciężyłem świat (16, 33).
Czy wierzysz w królowanie Jezusa Zmartwychwstałego i Jego moc?
Czy potrafisz do spotykanych każdego dnia ludzi uśmiechnąć się i ich pozdrowić?
Czy widzisz działanie Jezusa w swoim życiu?
w. 20
Ewangelista Jan zwraca uwagę, że ukazanie uczniom rąk i boku oznacza tożsamość Jezusa jako Słowa Wcielonego i wskazanie na możliwość osobistego z Nim kontaktu w stanie uwielbienia. Ręce oznaczają siłę. Są przybite dla miłości i do służby każdemu zatrwożonemu i zagubionemu. Są to te ręce, których nikt nie wyrwie Jego owiec (10, 28). Są to faktycznie ręce samego Ojca (10, 29), z którym Syn stanowi jedno (10, 30).
Przebity bok, z którego wypłynęła krew i woda, wskazuje na miejsce narodzenia uczniów. W tych, którzy patrzą na Tego, kogo przebodli, rozlewa się Duch łaski i pociechy (Za 12, 10). Jest to źródło, które wytrysnęło w Jerozolimie na obmycie grzechu i zmazy (Za 13, 1). Stąd płynie rzeka wody żywej, która użyźnia ziemię i uzdrawia zatrute wody (Ez 47, 1-12). Teraz Jezus wzywa uczniów: Jeśli ktoś pragnie, niech przyjdzie do Mnie i pije! Wierzący we Mnie, jak rzekło Pismo: Strumienie wody żywej płoną z jego wnętrza (7, 37n).
Uczniowie rozradowali się ujrzawszy Pana, mają w sobie pełną radość. Tej radości nikt im nie odbierze (16, 23). Płynie ona z miłości, która oparła się Szeolowi, jest ona płomieniem, którego wielkie wody nie ugaszą (por. Pnp 8, 6n).
Czy widzisz i potrafisz się dzielić miłością i radością, które wypływają od Jezusa?
Czy w trudzie i cierpieniu przychodzisz do Jezusa po pomoc w sakramentach?
w. 21
Jezus ponownie pozdrawia uczniów słowami Pokój wam! Mówiąc Jak Ojciec Mnie posłał, tak i ja was posyłam, Jezus daje uczniom uczestnictwo w życiu, które otrzymał od Ojca, w więzi wzajemnego poznania, która jednoczy Go z Ojcem, w miłości Ojca do Niego, w misji, którą otrzymał od Ojca. U Jana Jezus objawia się uczniom jako zwycięzca śmierci i grzechu. Wysyła uczniów jako upoważnionych Jego władzą nad grzechem. To oni mają kontynuować misję Syna, a to wymaga, aby był On obecny w czasie jej trwania, tak jak Ojciec był obecny podczas misji Syna, co będzie możliwe dzięki Duchowi Świętemu. Zatem posłannictwo uczniów ma być skoncentrowane na Jezusie (por. 20, 30n; 1 J 1, 1n). Uczniowie mają głosić światu Jezusa Zmartwychwstałego, który ich posłał.
Jak ty świadczysz o Jezusie swoim życiem?
Czy wylanie Ducha Świętego podczas bierzmowania było ważnym momentem? Przypomnij sobie ten dzień.
w. 22 – 23
Pokazany gest tchnienia wyjaśnia i potwierdza słowo posłania. Jezus mówi Weźmijcie Ducha Świętego! Ma to nawiązywać tchnienie Boga, przez które dał On życie pierwszemu człowiekowi. Dar Ducha udzielony uczniom oznacza przekazanie im życia wiecznego, wprowadzenie ich do uczestnictwa w miłości, jaka istnieje między Ojcem i Synem. Słowa o przekazaniu Ducha stanowią nierozdzielną całość z kolejnym zdaniem, w którym jest mowa o odpuszczeniu i zatrzymywaniu grzechów przez uczniów (w. 23). Jezus przekazuje tę władzę uczniom bez ograniczeń. Powierza ją ich taktowi. Oni sami będą sędziami. Będą mogli „sądzić”, gdyż będzie nimi kierował Duch Święty, który wie, co kryje się w sercu człowieka i będzie pomagał uczniom w sądzeniu świata.
Czy otwieram się na działanie Ducha Świętego we mnie?
Jak często korzystam z sakramentu pokuty?
Czy przeżywam spowiedź jako moje osobiste spotkanie z Jezusem?
kl. Bartosz
Medytacja do pobrania: